Angielskie słowo divination ( w j. polskim używano kiedyś słowa „dywinacja”) odnosi się do wiedzy, którą się posiada, ale której źródło nie jest znane. Nie chodzi więc o wiedzę uzyskaną od kogoś ani o wiedzę zdobytą na drodze dedukcji. Słowo pochodzi od łacińskiego divinus, to zaś od łac. Divus – „bóg, bóstwo” , spokrewnionego z grackim deus – „bóg”. Ten fakt oraz okoliczności, że używane jest przede wszystkim w odniesieniu do bóstw, nawiązuje do pradawnego przekonania, że wiedza lub przeczucie ( czyli wiedza w rodzaju „coś mi mówi” lub „czuje to w kościach” ) nie poddaje się w objaśnieniu w zwykłych ludzkich kategoriach. Oznacza to, że ta wiedza musi mieć jakieś źródło nadprzyrodzone, boskie. Implikuje to ponadto, że taka wiedza jest ważniejsza i można na niej polegać w większym stopniu niż na wiedzy uzyskanej zwykłymi sposobami ( z zastrzeżeniem, że czasami bóstwa przemawiają fałszywie, nieszczerze), a to z kolei odpowiada głęboko zakorzenionej nieufności okultystów względem rozumu, nad który podkładają natchnienie i objawienie jako źródło prawdy. Również pewne względy psychologiczne uzasadniają dość rozpowszechnione przekonanie, że wiedza którą się czuje jest pewniejsza niż wiedza uzyskiwana w sposób konwencjonalny, chociaż obecnie istnieje tendencja do tłumaczenia autentycznych przypadków dywinacji czy wieszczbiarstwa nie w kategoriach nadprzyrodzonych, lecz przez odniesienie się do różnych postaci ESP, takich jak jasnowidzenie, prekognicja czy telepatia z ewentualnym uwzględnieniem psychokinezy – na przykład gdy chodzi o rozkład czy układ kart lub kostek.

Dla osób nie zajmujących  się magią sam fakt, że można przewidzieć  przyszłość jest  czymś  niezwykłym.  Z pomocą wszelkich praktyk wróżbiarskich można przewidzieć pewne zdarzenia i odczucia , które nam będą towarzyszyć w przyszłości.  Czym jest bowiem  przepowiadanie  przyszłości ?  Niczym innym  jak znajomością rytuałów, eksperymentów i rzeczy które do tego służą.  Jest wiele sposobów  zaglądanie  w przyszłość by dowiedzieć się o niej informacji  które nas interesują czy może inaczej – zobaczenia tego co może się wydarzyć w przyszłości).  Pamiętajmy jednak, że to my kreujemy sobie rzeczywistość i nic tak naprawdę z wydarzeń które nas czekają nie jest przesądzone.  Możemy więc  korzystając ze sztuki dywinacji i wiedząc o tym co nas czeka, wykreować swoją przyszłość inaczej.  Więc nawet jeżeli  wróżba nie jest dla nas optymistyczna to zawsze możemy ją zmienić .  W tym artykule jednak nie poruszę tematyki  wróżb które wszyscy znają , czyli  wróżby z run , wróżby z kart tarota, astrologii czy numerologii , bowiem chce opowiedzieć o mniej znanych metodach.  Pierwszym z nich  jest wróżba z kryształowej kuli.

Chcąc praktykować magię, trzeba zachować szczególna ostrożność. Zanim, więc przejdziemy do praktycznych zastosowań, najpierw powinniśmy się zapoznać z zasadami bezpieczeństwa. Myślę, że lepiej dwa razy ostrzec, zanim się zrobi cokolwiek niebezpiecznego, aniżeli później parać się z kłopotami wynikłymi z nieodpowiedzialnego posługiwania się rzeczami, o których nie mieliśmy wcześniej zielonego pojęcia.

Pierwsze wzmianki o tarocie pochodzą z przełomu XIV i XV wieku, tj. z czasów, kiedy znano już zwyczajne karty do gry zwane naib. Ich pierwowzorem była – jak można domniemywać – indyjska talia kart gandżifa złożona z 10 kolorów podzielonych na blotki oraz karty figuralne przedstawiające hinduskie bóstwa. W Persji liczbę „dworów” zredukowano do czterech, karty zaś nazwano kandżifah. Od Persów zamiłowanie do karcianego hazardu przejęli Arabowie, którzy nadali kartom nazwę na’ib. Oni też z kolei zarazili „karcianym wirusem” Europejczyków.