Menu
Tutaj powinien znajdować się jakiś kwiecisty wstęp pełny różnych wyszukanych słów acz niekoniecznie prawdziwych. Mogłabym się w nim pięknie opisać, bo kto z was w swoim życiu nie uległ czarowi legend i podań. Cudowne, tajemnicze historie oprowadzają naszą wyobraźnię po krainie dziwów, gdzie spotyka się: niemożliwe i realne, a bohaterowie, zamieszkujący te nadzwyczajne miejsce, przenikają do naszej rzeczywistości nie tylko w sferze wyobrażeń.
Tak właśnie jest ze mną. Przychodzę, pomagam spełnić Wasze życzenia i znikam tak samo niespodziewanie jak się pojawiłam. Tak jak bajkowa znachorka, czarownica. Po kontakcie ze mną będziecie mieli świadomość, że jeszcze dziś istnieją prawdziwe szeptunki i opowiecie ze zdumieniem o mnie innym. Możecie mówić na mnie wiedźma. Jednak to tylko wynik udanej ekspansji chrześcijaństwa, która piętnowała ludowe rytuały, tradycje oraz jeden z najstarszych (a zarazem najszlachetniejszy) zwyczajów. Mianowicie chodzi o tradycje gromadzenia, przechowywania i przekazywania wiedzy przez najstarsze osoby w rodzie. Ten zwyczaj już dawno odszedł w niepamięć.
Ostatnich praktykujących tą tradycje nazwano wiedźmami i czarnoksiężnikami oraz oskarżano ich o czary lecz czy można tu mówić o jakieś winie i nieprawym działaniu? Nie urodziłam się inna. Nie jestem winna i przeklęta z powodu przekazanej mi przez babkę wiedzy, którą kościół tak usilnie nie akceptuje. Współcześnie we wschodniej Polsce wciąż można spotkać kobiety parające się zielarstwem, rytuałami, tarotem czy kabałą. Z tego rejonu właśnie pochodzę.
Wróżba na rok z kart tarota lub kart klasycznych.
Napisane przez Lilith Black MoonPoczątek nowego roku, to wspaniały czas, aby zamówić sobie indywidualną wróżbę roczna z kart tarota lub kart klasycznych. Wrozba jest dosc dokladna czasowo i pokazuje wiele zdarzen. Koszt to 200 zł. Zainteresowanych zapraszam na maila Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
Tutaj pojawia się zamieszanie już na samym wstępie.
„Wepwawet był lokalnym bóstwem Lycopolis, co po grecku oznacza„ miasto wilków ”. Dzięki temu był związany z Anubisem, który również był bóstwem podobnym do szakala i ostatecznie uważano go za jego syna. Jego centrum kultu było zbudowany w Asiucie w Górnym Egipcie (Lycopolis w okresie grecko-rzymskim).
Na początku XII dynastii Wepwawet miał szarą lub białą głowę. To nie jest jak u szakala pragnę zaznaczyć..
Uczeni dyskutują, czy jest wilkiem, czy szakalem, ale obok siebie, Wepwawet i Anubis i pisząc AE, jest wyraźnie określony jako wilk i istnieje różnica między tym, jak są przedstawiani.
Jako „ Strażnik Bramy Drogi” i samotne zwierzę, był postrzegany jako egipska wersja „samotnego wilka”. Anubis był „Strażnikiem drogi”, podczas gdy Wepwawet był „stał przy jej wejćciu”.
Byli braćmi i większość ludzi ich myli, zwłaszcza ci, którzy nie potrafią odczytać ich imion, które są napisane obok siebie. Ludzie, którzy nie czytają hieroglifów, będą podążać za alfabetem fonetycznym umieszczonym w całym internecie i będą chcieli pisać swoje imię po grecku „Anubis”, kiedy powinni szukać „Npw”, czyli egipskiego. Gdy już to zrobią, będą mogli zobaczyć, że Wepwawet jest zapisany za pomocą zupełnie innego zestawu glifów. Subtelności w postawie Anubisa i Wepwaweta są również różne.
Drugim, niższym standardem na obrazie jest łożysko królewskie. Anubis nigdy nie jest przedstawiany z nim, ponieważ Wepwawet był postrzegany jako towarzysz faraona, zarówno w momencie narodzin, jak i w momencie wprowadzania zmarłego w zaświaty. Miał „być naśladowanym jako droga, ścieżka”. wp-w3w.t (Wepwawet) było związane z symbolem zwanym „szopą” - królewskim sztandarem. Sztandar Wepwaweta był przenoszony przed królem z pałacu lub świątyni podczas procesji, a podczas Nowego Królestwa sztandar Wepwaweta poprzedzał nawet sztandar Ozyrysa. Jego sztandar został umieszczony przed grobowcem podczas ceremonii pogrzebowych i podobno król „podróżował, aby dołączyć do bogów na chorągwi Wepwaweta”. Poniższy standard to „h-nisw” i przedstawia królewskie łożysko. Jeden z mitów głosi, że Wepwawet był także „bramą ciała”, pierworodnym bliźniakiem króla, który otworzył królowi drogę do wyjścia z łona. Łożysko było uważane za święte i jako niebiański sobowtór króla lub Ka, z którym spotkał się ponownie po śmierci.
Ten artykuł jest dobrym początkiem do rozpoznania go jako wilka abisyńskiego, o którym postaram się niedługo napisać.
Obiecałam sobie nic nie pisać na tą Wigilię Zmarłych, ale drugi tak dobry czas na ten skromny rytuał powtórzy się dopiero w 2039 roku. Jednoczesnie mamy bowiem Pełnie-ten rytuał odprawiany jest właśnie wtedy- i celebracje śmierci- tu bóstwem jest Santa Muerte.
10 Faktów dotyczących Samhain:
1. Słowo „Samhain” oznacza „koniec lata”
2. Obchodzony jest od zachodu słońca 31 Pazdziernika do zachodu słońca 1 Listopada
3. Wielu Pogan uważa ten czas za Nowy Rok w tradycji Czarostwa, ale ze względów ugodowych, raczej mówi się, że to po prostu koniec starego roku.
4. Rytuały odprawiane w Samhain zawsze zawierają elementy ogniska, zdrowia, tańca oraz celebracji śmierci.
Hekate jest Boginią Rozstajów, na której możemy się znaleźć kilka razy w tym życiu. Jest Boginią Granic, końcem jednej rzeczy i początkiem drugiej. Jako taka jest Boginią Czasu Liminalnego - zmierzchu i świtu oraz kiedy znajdujesz się „pomiędzy światami”. Jest opiekunką psów i szczeniąt. Jest opiekunką kobiet podczas porodu i niemowląt. Jest Cesarzową Morza, Nieba i Ziemi i jako taka jest opiekunką opiekunów marynarzy. Jest przewodniczką tych, którzy po śmierci przechodzą z tego świata do następnego i jako taka jest Tym, do którego należy się przywoływać we wszystkich sprawach związanych z podróżą i przejściem.
Walczyłam, zabiłam, widziałam śmierć towarzyszy. Kochałam i nienawidziłam. Odkryłam coś po raz pierwszy. Od miesięcy byłem sama, pozbawiona większości rzeczy i dlatego poznałam siebie. Stałam w obliczu mojej bliskiej śmierci, nie raz, ale wiele razy. Osiągnęłam z moim ciałem rzeczy, o których nie sądziłam, że są możliwe. Cieszyłam się z pokonywania wyzwań fizycznych, intelektualnych i medialnych. Znam pasję, która motywowała Beethovena, van Gogha, Nietzsche'go i znam uczucia i wielkość Cezara, A. H. i Aleksandra Wielkiego... Słuchałam muzyki galaktyki, gwiazd i planet. Byłam w więziennej celi i poznałam znaczenie wolności. Przyjmuję ludzkie odrzucenie. Dopuszczałam się czynów niemoralnych - aby się uczyć poprzez wyzwania.
Przeklęty obraz chłopca znają niemal wszyscy Anglicy. „Płaczący chłopiec” 30 lat temu wywołał falę paniki na Wyspach Brytyjskich. Jego reprodukcja, popularna wśród niezamożnych, sprowadzała na domy pożary.
Angielskie słowo divination ( w j. polskim używano kiedyś słowa „dywinacja”) odnosi się do wiedzy, którą się posiada, ale której źródło nie jest znane. Nie chodzi więc o wiedzę uzyskaną od kogoś ani o wiedzę zdobytą na drodze dedukcji. Słowo pochodzi od łacińskiego divinus, to zaś od łac. Divus – „bóg, bóstwo” , spokrewnionego z grackim deus – „bóg”. Ten fakt oraz okoliczności, że używane jest przede wszystkim w odniesieniu do bóstw, nawiązuje do pradawnego przekonania, że wiedza lub przeczucie ( czyli wiedza w rodzaju „coś mi mówi” lub „czuje to w kościach” ) nie poddaje się w objaśnieniu w zwykłych ludzkich kategoriach. Oznacza to, że ta wiedza musi mieć jakieś źródło nadprzyrodzone, boskie. Implikuje to ponadto, że taka wiedza jest ważniejsza i można na niej polegać w większym stopniu niż na wiedzy uzyskanej zwykłymi sposobami ( z zastrzeżeniem, że czasami bóstwa przemawiają fałszywie, nieszczerze), a to z kolei odpowiada głęboko zakorzenionej nieufności okultystów względem rozumu, nad który podkładają natchnienie i objawienie jako źródło prawdy. Również pewne względy psychologiczne uzasadniają dość rozpowszechnione przekonanie, że wiedza którą się czuje jest pewniejsza niż wiedza uzyskiwana w sposób konwencjonalny, chociaż obecnie istnieje tendencja do tłumaczenia autentycznych przypadków dywinacji czy wieszczbiarstwa nie w kategoriach nadprzyrodzonych, lecz przez odniesienie się do różnych postaci ESP, takich jak jasnowidzenie, prekognicja czy telepatia z ewentualnym uwzględnieniem psychokinezy – na przykład gdy chodzi o rozkład czy układ kart lub kostek.
Więcej...
Dla osób nie zajmujących się magią sam fakt, że można przewidzieć przyszłość jest czymś niezwykłym. Z pomocą wszelkich praktyk wróżbiarskich można przewidzieć pewne zdarzenia i odczucia , które nam będą towarzyszyć w przyszłości. Czym jest bowiem przepowiadanie przyszłości ? Niczym innym jak znajomością rytuałów, eksperymentów i rzeczy które do tego służą. Jest wiele sposobów zaglądanie w przyszłość by dowiedzieć się o niej informacji które nas interesują czy może inaczej – zobaczenia tego co może się wydarzyć w przyszłości). Pamiętajmy jednak, że to my kreujemy sobie rzeczywistość i nic tak naprawdę z wydarzeń które nas czekają nie jest przesądzone. Możemy więc korzystając ze sztuki dywinacji i wiedząc o tym co nas czeka, wykreować swoją przyszłość inaczej. Więc nawet jeżeli wróżba nie jest dla nas optymistyczna to zawsze możemy ją zmienić . W tym artykule jednak nie poruszę tematyki wróżb które wszyscy znają , czyli wróżby z run , wróżby z kart tarota, astrologii czy numerologii , bowiem chce opowiedzieć o mniej znanych metodach. Pierwszym z nich jest wróżba z kryształowej kuli.
Chcąc praktykować magię, trzeba zachować szczególna ostrożność. Zanim, więc przejdziemy do praktycznych zastosowań, najpierw powinniśmy się zapoznać z zasadami bezpieczeństwa. Myślę, że lepiej dwa razy ostrzec, zanim się zrobi cokolwiek niebezpiecznego, aniżeli później parać się z kłopotami wynikłymi z nieodpowiedzialnego posługiwania się rzeczami, o których nie mieliśmy wcześniej zielonego pojęcia.
Pierwsze wzmianki o tarocie pochodzą z przełomu XIV i XV wieku, tj. z czasów, kiedy znano już zwyczajne karty do gry zwane naib. Ich pierwowzorem była – jak można domniemywać – indyjska talia kart gandżifa złożona z 10 kolorów podzielonych na blotki oraz karty figuralne przedstawiające hinduskie bóstwa. W Persji liczbę „dworów” zredukowano do czterech, karty zaś nazwano kandżifah. Od Persów zamiłowanie do karcianego hazardu przejęli Arabowie, którzy nadali kartom nazwę na’ib. Oni też z kolei zarazili „karcianym wirusem” Europejczyków.
Tarot potępiony przez Kościół
Przez wiele lat zarówno karty do gry, jak i Tarot służyły wyłącznie celom hazardu. Zapewne stosowano je również w celach dywinacji, jednak nie ma na ten temat udokumentowanych dowodów. To właśnie hazard był jedną z ważniejszych przyczyn uznania kart za niegodziwe i wyklęte przez Kościół.
